

Zoeken
april 11, 2022
Vorige week was mijn stemming niet al te best. De berichten over Boetsja en het laatste IPCC-rapport doolden in mijn hoofd rond. Bovendien, al was dat van een geheel andere orde, leek de lente alweer voorbij. Opmerkelijk genoeg kwam mijn zoon met een positief licht op al dit gebeuren. Hij had dezelfde berichten rond het IPCC-rapport vernomen en zei positief: “Ze hebben het in elk geval niet meer over 4 graden opwarming.” Ook zag hij lichtpuntjes in het feit dat armere landen niet de hele industriële revolutie met al haar fossiele uitstoot opnieuw hoefden te beleven: wind- en zonne-energie worden steeds goedkoper. Natuurlijk moesten we hen daar dan wel bij helpen en onze eigen ecologische voetafdruk verkleinen. Tenslotte vermeldde hij nog even dat de verschrikkelijke oorlog in Oekraïne duidelijk maakt dat we nu echt energie-onafhankelijk moesten worden.
Even voelde ik me Somberman en wilde allerlei ‘mitsen en maren’ benoemen. Gelukkig wist ik me daar overheen te zetten, want zo komen we natuurlijk geen meter verder. Met hernieuwde energie dacht ik aan mijn eigen jeugd, waar ik op jonge leeftijd zelf een nieuwe krant bedacht met alleen maar goed nieuws en perspectief op een betere wereld. Toen flitste mijn gedachte naar Remco Campert, mijn favoriete schrijver op de middelbare school. Hoewel ik zijn boek Somberman’s actie nooit gelezen heb, kwam dit gedicht naar boven:
ik geloof in een rivier
die stroomt van zee naar de bergen
ik vraag van poëzie niet meer
dan die rivier in kaart te brengen
ik wil geen water uit de rotsen slaan
maar ik wil water naar de rotsen dragen
droge zwarte rots
wordt blauwe waterrots
maar de kranten willen het anders
willen droog en zwart van koppen staan
werpen dammen op en dwingen
rechtsomkeert.
Remco Campert – 1951