Jongeman en Somberman

april 11, 2022

Vorige week was mijn stemming niet al te best. De berichten over Boetsja en het laatste IPCC-rapport doolden in mijn hoofd rond. Bovendien, al was dat van een geheel andere orde, leek de lente alweer voorbij. Opmerkelijk genoeg kwam mijn zoon met een positief licht op al dit gebeuren. Hij had dezelfde berichten rond het IPCC-rapport vernomen en zei positief: “Ze hebben het in elk geval niet meer over 4 graden opwarming.” Ook zag hij lichtpuntjes in het feit dat armere landen niet de hele industriële revolutie met al haar fossiele uitstoot opnieuw hoefden te beleven: wind- en zonne-energie worden steeds goedkoper. Natuurlijk moesten we hen daar dan wel bij helpen en onze eigen ecologische voetafdruk verkleinen. Tenslotte vermeldde hij nog even dat de verschrikkelijke oorlog in Oekraïne duidelijk maakt dat we nu echt energie-onafhankelijk moesten worden.

Even voelde ik me Somberman en wilde allerlei ‘mitsen en maren’ benoemen. Gelukkig wist ik me daar overheen te zetten, want zo komen we natuurlijk geen meter verder. Met hernieuwde energie dacht ik aan mijn eigen jeugd, waar ik op jonge leeftijd zelf een nieuwe krant bedacht met alleen maar goed nieuws en perspectief op een betere wereld. Toen flitste mijn gedachte naar Remco Campert, mijn favoriete schrijver op de middelbare school. Hoewel ik zijn boek Somberman’s actie nooit gelezen heb, kwam dit gedicht naar boven:

ik geloof in een rivier

die stroomt van zee naar de bergen

ik vraag van poëzie niet meer

dan die rivier in kaart te brengen

ik wil geen water uit de rotsen slaan

maar ik wil water naar de rotsen dragen

droge zwarte rots

wordt blauwe waterrots

maar de kranten willen het anders

willen droog en zwart van koppen staan

werpen dammen op en dwingen

rechtsomkeert.

Remco Campert – 1951